Szanowni Państwo,
W ubiegłym tygodniu na spotkaniu jedna z koleżanek powiedziała:” Powinnyśmy uczyć się od Agaty asertywności….”. Analizując jej słowa oraz kontekst sytuacyjny stwierdziłam, że miała rację. Zdałam sobie sprawę, jak wiele osób nie jest potrafi być asertywnymi. Co oznacza, że nie potrafią w sposób jasny, kulturalny a przede wszystkim nie raniący innych wyrażać swojego zdania. Często te osoby biorą na siebie zbyt wiele…co powoduje, że są przemęczeni, sfrustrowani i swoje niezadowolenie „wylewają” na innych. A przecież ich frustracja może prowadzić do poważnych problemów lub chorób autoimmunologicznych.
Dlatego warto przyjrzeć się sprawie. Co to jest asertywność?
Asertywność to termin z dziedziny psychologii. Jak pisze psychoterapeutka mgr Magdalena Siwek-Szlósarczyk oznacza on umiejętność wyrażania własnego zdania, uczuć, postaw w sposób otwarty, w granicach nienaruszających praw, ani psychicznego terytorium innych osób oraz własnego. Innymi słowy, to umiejętność zachowania się równocześnie z szacunkiem dla siebie i dla innych. To umiejętność zachowania się w sposób nieagresywny, niepowodujący cierpienia innych ani też własnego.
Asertywność jest umiejętnością nabytą – oznacza to, że nikt nie rodzi się z gruntu asertywny, a raczej w toku relacji z innymi lepiej lub gorzej rozwija tę umiejętność.
Osoba asertywna charakteryzuje się świadomością swoich uczuć, potrzeb, opinii oraz umiejętnością ich wyrażania i komunikowania, przy jednoczesnym uwzględnieniu granic, uczuć i potrzeb drugiej osoby. Warto więc powtórzyć: poprzez asertywność rozumiemy wyrażanie własnych emocji i przekonań, w taki sposób, aby nie przekraczały granic drugiej osoby.
Własną asertywność można aktywnie rozwijać, korzystając z pomocy psychoterapeuty, psychologa lub różnego rodzaju szkoleń dedykowanych rozwojowi tej umiejętności, tzw. treningom asertywności. Pomocna jest także literatura.
Według nurtu psychoterapii poznawczo-behawioralnej warto w pierwszej kolejności przyjrzeć się przyczynom, które stoją u podłoża trudności w wyrażaniu swoich potrzeb, opinii czy zdania. Są to między innymi nasze przekonania na temat siebie, innych osób, jak i samej postawy asertywnej. Powstają one w najmłodszych latach poprzez doświadczenia i przekazy płynące od ludzi z naszego najbliższego otoczenia. Ktoś z bliskich mógł głosić przekonanie „Nie myśl o sobie, bo nie będziesz miał przyjaciół!”, unieważniać potrzeby dziecka lub karać go za okazywanie emocji – wskutek czego młoda osoba uczy się, że nie warto wyrażać własnych pragnień skoro i tak nie są ważne lub następuje po nich kara. W ten sposób powstają mity na temat postawy asertywnej, które prowadzą do niewyrażania własnych potrzeb.
Z powyższego wynika, że asertywność jest cechą pożądaną, bowiem w znacznym stopniu poprawia nasze społeczne funkcjonowanie, podnosi jakość relacji, poprawia świadomość zachowań społecznych. Asertywni rodzice, nauczą asertywności swoje dzieci. Asertywne dzieci to asertywni uczniowie
Zachęcam do zgłębienia tematu, sięgnięcia po literaturę, analizę własnych przekonań i zachowań.
pedagog, Agata Mroczkowska😊
